In 2018 bracht Sara Salvérius ‘Trapped In Sight’ uit, een cd de zowel om louter muzikale als extra muzikale redenen diep raakte. Daarvoor had ze enkel haar accordeon nodig en de melodieën die rijkelijk opborrelden. Die vloeiden rechtstreeks voort uit het drama, dat de aanleiding was tot het scheppen van ‘Trapped In Sight’: haar jongste zus stapte op 21 januari 2017 uit het leven. Uit verdriet, wanhoop en een niet te stuiten storm van emoties groeide een diamant van fonkelende schoonheid. Ook als je de achtergrond niet kent, sleept het album je mee op een trip, die je nooit verwacht had. Waar kwam Sara Salvérius zo ‘plots’ vandaan?

Bij het verschijnen van ‘Trapped In Sight’ schreven we een uitgebreid stuk, waar we graag naar verwijzen. We vatten even samen: de piano bleek niet het juiste instrument voor kleine Sara. Haar loopbaan startte pas toen ze via een kennis het chromatisch accordeon ontdekte. Ze volgde alras les bij Patricia George. Hartsvriendin Tessa Glorieux, die ook al accordeon speelt, nam Sara mee naar het Driekoningenbal in Gooik. Vandaar was het maar een kleine stap naar de jaarlijkse volksmuziekstage van Gooik, het Mekka van de folk in Vlaanderen, en zo ging de bal helemaal aan het rollen. Daar volgt ze les bij Ludo Mariën, maar al even belangrijk is de stage samenspel bij violist en muzikale duizendpoot Wouter Vandenabeele.

Via hem kwam ze tot een andere benadering van haar instrument. Wouter leerde haar op gezette tijden de bladmuziek los te laten, op het gehoor te spelen, samen te spelen en te improviseren. Wouter nam haar op in Transpirandansa!, dynamisch jong folk- en wereldmuziekorkest, dat voor vele muzikanten tussen 2006 en 2012 een springplank betekende. Transpiradansa! trad zelfs op in Zuid-Afrika en ontving op zijn beurt Afrikaanse muzikanten. Wouter en Sara spelen overigens nog steeds vaak samen, in duo of in groter gezelschap. Een muziekstage bij Troissoeur (dat in 2020 opnieuw werd opgericht!) hoort ook bij de mijlpalen, net als haar ontmoeting in Gent met accordeonist Philippe Thuriot.

Sara werd een bekend gezicht en een bekende sound in folk- en wereldmuziekkringen, al combineerde ze de muziek met het lesgeven en een druk familiaal leven. Het is te veel om hier in kaart te brengen. Maar in november zal ze opnieuw deel uitmaken van ‘Les Six’, een straffe bundeling van krachten in de wereld van het accordeon: Sara deelt het podium dan met niemand minder dan Ivan & Mike Smeulders, Gwen Cresens, Tuur Florizoone, Rony Verbiest. Er staan nog andere projecten in de steigers, maar de eerste tijd gaat de aandacht toch vooral naar de solo-optredens in het licht van het verschijnen van de tweede cd..

Nu is er dus ‘Equinox’. Hoe volg je een wondermooi album op? Door de draad op te pikken waar hij bij ‘Trapped In Sight’ bleef liggen. Opnieuw zocht en vond Sara een titel die precies verwoordt waar ze als muzikant en mens aan toe is. De equinox of (dag-en-)nachtevening is het moment waarop dag en nacht overal ter wereld precies even lang zijn (de zon staat dan loodrecht boven de evenaar) Dat gebeurt dus twee maal op een jaar: rond 20 maart en rond 23 september. Equinox is dan ook een symbool voor een perfecte balans. Zo is het in Sara’s leven nu ook: de droefheid voor het verlies is nog altijd present maar komt in evenwicht met aan de einder een natuurlijke vorm van berusting, om de dingen een plaats te geven, wat men in het Engels zo mooi ‘closure’ noemt.

De plaat ‘Equinox’ straalt dat ook uit. Opnieuw verbaast Salvérius ons met haar talent om dat muzikaal een rijke, geschakeerde en gevarieerde expressie te geven, al hoor je nog altijd alleen maar het accordeon. Ze beschikt over een schier eindeloos arsenaal aan uitdrukkingen, om elk lied de emoties mee te geven die niet met woorden uit te drukken zijn. Eigenlijk gaat het om elf liederen met een opmaat, ‘Sirius Calling’, die ze helemaal uitwerkt in slotnummer ‘Sirius’. Het heeft weinig zin om ‘Equinox’ song per song te overlopen: je laat je meedrijven naar waar Sara je heen wil voeren, na ‘Sirius Calling’ en vanaf het briljante ‘Aurora’. Niet alles is verwerkt: onrust steekt de kop op in ‘Phase 6’ en sombere gedachten dwalen door ‘Sepia’, maar meestal schemert een getemperde hoop door, maar het is nooit krachteloos of melig, zoals het mooi met dynamiek spelende titelnummer illustreert. Niet onbelangrijk: ook de sobere hoes is in lijn met de boodschap (mooie foto’s van Jana Arns van Aranis)

Antoine Légat